راهنمای دندانپزشکی ایمپلنت: جراحی و پروتز

“ایمپلنت” یک روش موفق درمانی در زمینه دندانپزشکی برای جایگزینی دندان های از دست رفته است، در حالیکه نیازمند برنامه ریزی دقیق جراحی و پروتز، ایمپلنت ترمیم محور و نگهداری فردی مناسب فرد برای نتیجه مطلوب است. این مراحل می بایست جهت کنترل شرایط و به حداقل رساندن مشکلات بیولوژیکی و فنی بطور جدی رصد شود. بخش اول این سری از مقالات بر ارزیابی بیماران جدید و برنامه ریزی قبل از عمل تمرکز دارد. در بخش دوم، درباره ملاحظات جراحی، پروتز و نگهداری از ناحیه ترمیم شده (به صورت ایمپلنت) بحث خواهد شد.

ارزیابی بیماران جدید و عوامل عمومی

در قسمت اول این سری مقالات، بر ارزیابی بیماران جدید با بررسی عوامل عمومی تمرکز شده است که در پیچیدگی و برنامه ریزی قبل از عمل افراد تأثیر گذارند. جایگزینی دندان های از دست رفته از طریق ایمپلنت و پروتزها چالش برانگیز است که برای هر فرد با درجه پیچیدگی متفاوت برنامه ریزی می شود.

حتی هر فرد با میزان ریسک، خطر ترمیمی و فاکتورهای زیبایی متفاوتی روبرو می شود. در بازسازی ایمپلنت اگرچه سطح بقای دندان بالا است. به همان نسبت میزان عارضه آن و سطح نگهداری آن نیز مشکل و حائز اهمیت است.

ملاحظات جراحی ایمپلنت

ایمپلنت دندان و توانبخشی موفق نیاز به مهارت جراحی و دقت بالا دارد که در ساختارهای آناتومیک تعریف و مورد بررسی قرار می گیرد. در این ساختارها، پروتکل های سختی مرتبط با دریل و تکنیک آسپتیک در جراحی دنبال خواهند شد. هر مورد مراجعه، دارای یک درجه پیچیدگی جراحی است. بسته به جایگاه دندان (زیبایی در مقابل عدم تناسب و زیبایی) تعداد دندانهای از دست رفته، ناکارایی بافت نرم و سخت لثه ها، فرایند متفاوتی مورد نظر قرار می گیرد.(جدول 1)

توصیه می شود راهنمای جراحی برای تسهیل ایمپلنت ترمیمی ترسیم شود. وسایل جانبی باید در موقعیت سه بعدی صحیح برای دستیابی به مشخصات جاگزینی مطلوب قرار بگیرند. (شکل 1)

همچنین نوع صحیح و متناسب ایمپلنت بر اساس مشخصات مکان دندان می بایست انتخاب شود. ایمپلنت گردنه باریک برای دندان های جانبی فک بالا و آرواره ای فک پایین استفاده می شود. ایمپلنت گردن استاندارد برای دندان های مرکزی، دندان های نیش، دندانهای آسیاب کوچک و آسیاب بزرگ و پیکربندی برای جایگزینی دندان آسیاب سوم بکار می رود.

طبقه بندی جراحی SAC از مکان های ایمپلنت با نقص استخوان و بدون نقص استخوان (طبقه بندی انجمن دندان و دهان سوئیس، 1999).

ایمپلنت های نوع 1، 2، 3 و 4

ایمپلنت نوع 1

در ایمپلنت نوع 1، استخراج و قرار دادن ایمپلنت در محل هم زمان با رویه جراحی انجام می شود و در نتیجه زمان درمان کاهش می یابد. از لحاظ میزان بقا و ماندگاری ایمپلنت، ایمپلنت فوری با ایمپلنت با تأخیر، شرایط مشابه را نشان می دهد اما آنچه نمی توان کنترل کرد تغییر وضع استخوان بعد از کشیدن دندان در ایمپلنت با تاخیر است. در حقیقت ایمپلنت فوری امکان ثبات کاشت اولیه و قرار دادن ایمپلنت ترمیمی در زمان مناسب را فراهم می کند. باید در نظر داشت که نتیجه کار می تواند به افزایش خطر پس رفت لثه وابسته باشد.

به همین دلیل مهم، در ایمپلنت فوری ریسک های زیبایی شناسی مانند جایگزینی فک پایین دندانهای آسیای کوچک یا دندانهای پرمولر به حداقل می رسد.

ایمپلنت نوع 2

تکنیک به کار رفته در ایمپلنت نوع 2 رایج ترین نوع از نظر زیبایی شناسی است. در این نوع کاشت حجم مضاعف بافت نرم کار دست جراحی را تسهیل می کند و امکان در نظر گرفتن فاکتورهای زیبایی شناسی در بافت نرم را تقویت می کند. این روش همچنین کمک می کند جراح برای آسیب شناسی محل ایمپلنت از طریق بازسازی استخوان اقدام کند.

تصویر 1 ایمپلنت نوع 2 با تکنیک GBR

ایمپلنت نوع 3

ایمپلنت نوع 3 باعث افزایش حجم اضافی بافت نرم موثر بر بسته شدن فلپ می شود و بطور جزئی در بهبود استخوانها در فرایند ثبات اولیه اثر گذار است. ایمپلنت نوع 3 برای کاشت دندانهای چند ریشه ای در نظر گرفته می شود.

تصویر 2 ایمپلنت نوع 2 کانتور بافت نرم بهبود یافته متمرکز بر زیبایی شناسی

با قرار دادن UR3 با استفاده از تکنیک همزمان GBR

ایمپلنت نوع 4

ویژگی ایمپلنت نوع 4، بافت نرم حجیم و مضاعف لثه و بهبودی استخوان ها است. اما در نتیجه محدود کردن حجم استخوان برای جاگیری ایمپلنت، امکان افزایش جذب استخوان زیاد است. ایمپلنت نوع 4 بیشتر در موارد آسیب شناسی در نظر گرفته شود.

تصوبر 3 تاج تمام سرامیکی، پشتیبانی شده توسط جفت زیرکونیوم در جایگاه UL3

جدول 1 طبقه بندی و اصطلاحات توصیفی زمان قرار دادن ایمپلنت بعد از کشیدن دندان

منبع

Dental Update No.6

گردآوری

عاطفه فریدون نیا، واحد توسعه برند گروه صنعتی پاکشو